τάιμπο ιι

Την απώλεια του Δημήτρη Κουμάνταρου έκανε γνωστή ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης με μια συγκινητική ανάρτηση του στο Facebook.

«Ονειρεύομαι έναν ξεσηκωμό.
Ενάντια στην αδιαφάνεια, στη διαφθορά, στην κομματοκρατία, στην αναξιοκρατία. Ενάντια στη διχαστική λογική, στο φανατισμό, στην προχειρότητα και στην τσαπατσουλιά».

τάιμπο ιι

ヲ級 mmd

"Είναι το τελευταίο μήνυμα που έλαβα στις 5 Μαρτίου από τον Δημήτρη Κουμάνταρο", έγραψε ο Σταύρος Θεοδωράκης και πρόσθεσε:

καυτα γραμματα

Το βράδυ της 19ης Μαρτίου ο Δημήτρης πέθανε. Τον γνώρισα δημοσιογράφο τη δεκαετία του ‘80. Μελετημένος, γοητευτικός και θαρραλέος.
Η χωροφυλακή το ’74 τον είχε χαρακτηρίσει «λίαν επικίνδυνο και ανατρεπτικό». Διαβάστε τι έγραφαν τότε οι εφημερίδες: «Η Υποδιεύθυνσις Ασφαλείας επέτυχε την εξάρθρωσιν δύο ακόμη συνομωτικών και λίαν επικινδύνων κομμουνιστικών οργανώσεων, αι οποίαι είχον αναπτύξει πλουσίαν ανατρεπτικήν και αντεθνικήν δράσιν. Οι συλληφθέντες ως ηγετικά στελέχη των δύο οργανώσεων είναι οι εξής:

[...]
Κουμάνταρος Δημήτριος, γεν. 1954 εις Αθήνας, φοιτητής Νομικής. Μέλος του ΕΚΚΕ και ηγετικό στέλεχος της ΑΑΣΠΕ. Ήτο παράνομος υπό ψευδώνυμoν ΦΩΤΗΣ».

O Φώτης της αντίστασης ξανάγινε Δημήτρης μετά την πτώση της δικτατορίας. Πήρε μέρος στο φοιτητικό και το λαϊκό κίνημα, μέχρι το 1980. Από τότε έμεινε για 25 χρόνια ανένταχτος - έτσι το έλεγε ο ίδιος.

Την αντιδικτατορική του δράση δεν την είδε ποτέ, διαβατήριο για πολιτική καριέρα ή για μια ξεκούραστη αργομισθία. Κι ας τον είχαν σαπίσει στο ξύλο μετά την κατάληψη της Νομικής.

Και το 2014 ήταν από τους πρώτους που μπήκανε στο Ποτάμι (η φωτογραφία είναι από την ομιλία του στο πρώτο μας συνέδριο στο Λαύριο). Όχι ότι μας χαριζόταν. Ούτε στον εαυτό του χαρίστηκε ποτέ.

Τον αγαπούσαμε πολύ τον Δημήτρη. Ήταν πολύτιμος. Ανιδιοτελής. Υπερήφανος. Ευαίσθητος.

Καλό ταξίδι φίλε.